Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Υποσιτισμός: Ζήτημα αδυναμίας ή συμφερόντων;

Διαβάζοντας το Scientific American του Αυγούστου θα βρει κανείς το ενδιαφέρον αυτό γράφημα με το αντίστοιχο άρθρο που αφορά δημοσίευση εργασίας του 2010.

Πρόκειται με λίγα λόγια για ένα γράφημα που δείχνει το ποσοστό παραγωγής προς ανάγκη σε τρόφιμα ανά χώρα (κλίμακα άξονα x, στο 1.0 έχουμε ίση παραγωγή με ανάγκη), το μέγεθος της χώρας (μέγεθος κύκλου) και το πόσο "ανεπτυγμένη" είναι (απόχρωση του μπλε).
Εύκολα φαίνεται πως η πλειονότητα των χωρών, με εξαίρεση κάποιες μικρές σε μέγεθος, εντασσόμενες στον υποανάπτυκτο/αναπτυσσόμενο κόσμο, παράγουν αρκετά παρά πάνω τρόφιμα από όσα χρειάζεται ο πληθυσμός τους. 

Το ερώτημα είναι: γιατί παρ' όλα αυτά υπάρχουν εκατομμύρια υποσιτισμένοι άνθρωποι στη Γη;

Είναι ξεκάθαρο σε καθένα πλέον πως το ζήτημα του υποσιτισμού δεν είναι ζήτημα αδυναμίας κάλυψης των αναγκών ή ελλειπούς κρατικής, φιλανθρωπικής ή οποιασδήποτε άλλης μέριμνας, αλλά καθαρά ζήτημα συμφερόντων.

Για το καπιταλιστικό σύστημα "χρήσιμος" θεωρείται ο άνθρωπος που συμμετέχει στη διαδικασία παραγωγής κέρδους. Με αυτό καταλαβαίνουμε πως άνθρωποι χωρών του λεγόμενου "τρίτου κόσμου", κάτοικοι χωρών στις οποίες δεν έχουν αποικίσει οι επιχειρήσεις τα εργοστάσιά τους, θεωρούνται περιττοί, άρα και χωρίς δικαίωμα στο δεδομένο για πολλούς άλλους πόσιμο νερό, φαγητό, σπίτι. Φέρνοντας το ζήτημα στη χώρα μας, αλλά και σε κάθε άλλη "ανεπτυγμένη" χώρα, βλέπουμε πως αντίστοιχα άχρηστοι για το σύστημα αυτό θεωρούνται οι άνεργοι. Εφόσον δεν προσφέρουν στην παραγωγική διαδικασία τους αφαιρείται το δικαίωμα στην υγεία, τη στέγαση, τη σίτιση. Με την κατάσταση αυτή για μπαμπούλα, όσοι τελικά εργάζονται, υπομένουν απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και άγρια εκμετάλλευση για να μη γίνουν.....περίσσευμα.

Είναι όμως πρέπον κοινωνικό φαινόμενο; Υπάρχει άχρηστος, περιττός, περισσεύων άνθρωπος; Ή μήπως χωράμε όλοι σε έναν καλύτερο κόσμο τον οποίο θα φέρουμε με τα χέρια μας;




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου