Καλούμαστε να συζητήσουμε σε μια περίοδο «εξόδου από τα μνημόνια» κάτι που όμως δεν έχει επιφέρει κάποια αλλαγή στην πράξη και αποτελεί ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ της κυβέρνησης, ενόψει και των εκλογών του 2019. Παρά τις όποιες εξαγγελίες για το τέλος της λιτότητας, οι πλειστηριασμοί, οι ιδιωτικοποιήσεις, ο ΕΝΦΙΑ, οι απώλειες σε μισθούς, συντάξεις και παροχές είναι ακόμα εδώ και σε αυτό συμφωνεί όλο το πολιτικό προσωπικό του συστήματος (ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Χρυσή Αυγή). Παράλληλα, βλέπουμε τον ρόλο της Ελληνικής κυβέρνησης στην ασταθή περιοχή των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου να αποκτά αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Από τη μία οι 4 νέες βάσεις για την εξυπηρέτηση ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και οι 3 ελληνικές φρεγάτες που επιχειρούν υπέρ του ΝΑΤΟ εκτός των συνόρων, ενώ από την άλλη το ξαναμοίρασα των Βαλκανίων με την συμφωνία των Πρεσπών και η αντιπαράθεση με την Τουρκία, όχι για τα σύνορα και τις βραχονησίδες, αλλά για τη «μερίδα του λέοντος» στα πετρέλαια των ΑΟΖ, δείχνουν την προσπάθεια του Ελληνικού κράτους να παίξει το ρόλο του εγγυητή των Ευρω-νατοικών συμφερόντων στην περιοχή, με σκοπό να προσπαθήσει να αποκτήσει μεγαλύτερο «κομμάτι απ’ την πίτα». Φαίνεται λοιπόν, πως μόνο η διεκδικητικότητα και οι αγώνες της νεολαίας και της εργατικής τάξης συνολικότερα, μπορούν να ανατρέψουν αυτήν την επίθεση.
Όσο αφορά την κατάσταση στην παιδεία, η νέα χρονιά ξεκίνησε πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει οι περσινοί αγώνες. Ήδη μέσα στις πρώτες βδομάδες με συνελεύσεις και καταλήψεις σε αρκετές σχολές Πανελλαδικά και με την κινητοποίηση μαθητών και φοιτητών στις 22/10, φαίνονται οι τεράστιες δυνατότητες της νεολαίας στο σήμερα να παλέψει ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθείτε απ’ την κυβέρνηση. Από τους αγώνες στο Βόλο, στην προσπάθεια αποστίχοισης της διδακτικής επάρκειας απ’ τα πτυχία ή τη διάσπαση του ΦΠΨ της Φιλοσοφικής και με κοινό παρανομαστή όλων αυτών την πάλη ενάντια στο νομοσχέδιο Γαβρόγλου, είδαμε ξανά το φοιτητικό κίνημα να εμφανίζεται στους δρόμους. Το ζήτημα λοιπόν τώρα είναι αν θα καταφέρει η ΕΑΑΚ να συνδέσει αυτά τα διάφορα επιμέρους ξεσπάσματα και να συνολικοποιήσει τον αγώνα.
Ο ενιαίος πυρήνας της επίθεσης στην παιδεία, παρά τις διαφορετικές ταχύτητες που υπάρχουν καθιστάν στο σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ τον συντονισμό της ΕΑΑΚ και την χάραξη ενός ενιαίου, μαχητικού πολιτικού και κινηματικού σχεδιασμού, για την αντεπίθεση της νεολαίας.
Για όλα τα παραπάνω, κρίνουμε αναγκαία τη διεξαγωγή Συντονιστικού των σχημάτων της Αθήνας, που θα καταλήγει μετά από τις τοποθετήσεις των σχημάτων σε ένα κείμενο-απόφαση του συντονιστικού. Στόχος είναι να αποτυπώνει την κουβέντα του αμφιθεάτρου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα συμμετοχής ουσιαστικά κάθε σχήματος στη συγγραφή του. Θέλουμε να είναι μια πολιτική απόφαση, ικανή να ενοποιήσει και να εξοπλίσει ολόκληρη την ΕΑΑΚ για το επόμενο χρονικό διάστημα δίνοντάς της ξανά το στίγμα της πρωτοπορίας, του κύριου εκφραστή των αναγκών, των δικαιωμάτων και των αγώνων της πληττόμενης πλειοψηφίας εντός των σχολών.
